«زماني كه اولين گلوله‌ها گيتارهاي اسپانيا را سوراخ كرد و خون به‌جاي نواي موسيقي از آن‌ها بيرون ‌تراويد، شعر من به روحي سرگردان تبديل شد كه خون و درد و عذاب بشر در آن نمود پيدا كرد. از آن زمان راه من با راه مردم يكي شد، ناگهان ديدم كه از انتهاي تنهاي‌ام بيرون آمده و شعر من به شمشيري بران در مبارزات مردم تبديل شده است.»

«پابلو نرودا» نام مستعار «ريكاردو نفتالي ريس باسوآلت» ديپلمات، سناتور و شاعر شيليايي و برنده‌ي جايزه‌ي نوبل ادبيات است. وي در دوازدهم جولاي ۱۹۰۴ در پارال، شهري در جنوب سانتياگو، به‌دنيا آمد. «نرودا» از کودکي به نوشتن مشتاق بود و برخلاف ميل پدرش با تشويق اطرافيان روبه‌رو مي‌شد. يكي از مشوقان او «گابريلا ميسترال» بود که خود بعدها برنده‌ي جايزه‌ي نوبل ادبيات شد. نخستين مقاله‌ي «نرودا» وقتي که شانزده سال داشت در يك روزنامه‌ي محلي چاپ شد.
با رفتن به دانشگاه شيلي و انتشار مجموعه‌هاي شعرش شهرت او بيشتر شد و با شاعران و نويسندگان ديگر آشنا شد. «نرودا» در جريان اين جنگ بسيار به سياست پرداخت و هوادار کمونيسم شد. در همين دوره با «فدريكو گارسيا لورکا» دوست شد. پس از آن «نرودا» کنسول شيلي در پاريس شد و به انتقال پناهندگان جنگ اسپانيا به فرانسه کمک کرد. بعد از پاريس به مکزيك رفت.
در دهه‌ي ۱۹۳۰ هنگامي كه «نرودا» در اسپانيا بود، دوستش «گابريل گارسيا لوركا» ازسوي فاشيست‌ها به قتل رسيد. «نرودا» چپ‌گراهاي افراطي را عامل اين توطئه‌ها مي‌دانست. وي متوجه شد دولت جبهه‌ي مردمي اسپانيا نه تنها با شورش نظامي «فرانكو»، بلكه با منابع فاشيست آلمان و ايتاليا روبه‌رو بودند. به اين ترتيب، جبهه‌ي مردمي شكست خورد.
«نرودا» در اكتبر سال ۱۹۳۷ به شيلي بازگشت و در مدت كوتاهي متوجه شد دولت «آرتورو آلساندري پالما» يك گرايش نازيستي دارد و الگاريشي‌هاي فئودال قديمي گرايش‌هاي ضدكمونيستي را از خود دور مي‌كنند.
اين موقعيت‌ها «نرودا» را بر آن داشت تا شعري درباره‌ي قدم‌زدن در خيابان‌هاي جنوب شيلي، آن هم زير جنگلي از پرچم‌هاي با آرم صليب شكسته (آرم آلمان نازي) بسرايد.
در سپتامبر سال ۱۹۳۸ كودتاي نازي‌ها با شكست مواجه شد و «نرودا» به‌دليل حمايت از «آكيور سردا»، نامزد جبهه‌ي مردمي شيلي، و نوشته‌هاي ضد فاشيستي‌اش، به مرگ تهديد شد.
در اواسط جشن‌هاي پيروزي «سردا»، در اواخر سال ۱۹۳۸، «نرودا» مطلع شد كه ۵۰۰ هزار پناهنده‌ي اسپانيايي كه در كوه‌هاي پيرنه زخمي يا مريض شده‌اند، به فرانسه فرار كرده‌اند و دولت سوسياليست «لئون بلوم» فرانسه كه از سوي جناح راست تحت فشار بود، آنها را به اردو‌گاه‌هاي كار اجباري فرستاده است. به اين ترتيب وضعيت آن‌ها در اردوگاه‌هاي فرانسه و مراكش با رنج و عذاب همراه بود.
با نزديك‌شدن جنگ جهاني دوم، وضعيت اين افراد مشكل‌تر شد. «نرودا» كه از دو قاره، تجربه‌هاي سياسي زيادي اندوخته بود، مي‌دانست كه دوران مقابله با زمان و مرگ فرا رسيده است.
پس از آن، وي در پاريس به سمت كنسول ويژه‌ي سازمان مهاجرت اسپانيايي‌ها به شيلي منصوب شد. در آن‌جا با دولت تبعيدي اسپانيا همكاري كرد. حزب كمونيست شيلي طي چندين سال با «نرودا» هم‌چون يك انسان شورشي رفتار كرد.
به گزارش ایسنا، «نرودا» در دهه‌ي ۱۹۶۰ به انتقاد شديد از سياست‌هاي آمريكا و جنگ ويتنام پرداخت. دولت آمريكا به‌دليل كمونيست‌بودن از دادن اجازه‌ي ورود به كشور به او خودداري مي‌کرد، اما با کوشش نويسندگان آمريکايي، به‌ويژه «آرتور ميلر» در آخر به او ويزا دادند. او به‌عنوان نامزد رياست‌جمهوري مطرح بود، اما او از «سالوادور آلنده» حمايت کرد. «نرودا» جايزه‌ي نوبل ادبيات سال ۱۹۷۱ را از آن خود كرد.
«پابلو نرودا»‌ در سپتامبر ۱۹۷۳ در سن ۶۹ سالگي درگذشت.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

نويسنده : ADMIN | تاريخ : برچسب:پابلو نرودا,

| نوع مطلب : <-CategoryName-> |